“Goed gezien scheids!” klinkt toch veel prettiger dan “Hé scheids, wat doe je nou?” en dan ook nog wanhopig beide armen omhoog doen. Wie herkent ze niet deze melodramatische acties langs de lijn; coaches die niet snappen waarom de scheidsrechter ingrijpt of misschien bij de verkeerde ingrijpt? Ik schaar deze laatste categorie onder de zogeheten roeptoeters die zo lekker ongenuanceerd tekeer kunnen gaan. Gelukkig ken ik onnoemlijk veel meer hockeycoaches die houden van de nuance en van de positieve benadering. Deze coaches begrijpen hoe het spelletje werkt en vooral hoe je de relatie met de scheidsrechters op een slimme manier kunt opbouwen.

Geef mij maar de coach die rustig in de dug-out zit, zo nu en dan eens langs de lijn wandelt en hier en daar wat aanwijzingen geeft. Dit type coach geeft ook nog het liefst wat aanwijzingen aan de scheidsrechters door te zeggen: “goed gezien scheids!” Mits oprecht, zo’n opmerking werkt altijd. Deze coach snapt dat hij/zij de scheidsrechter nodig heeft en is op een plezierige manier bezig dit te regelen. Het mooie aan dit gedrag is tegelijkertijd dat de scheidsrechter dit voelt als positieve waardering, waardoor zijn zelfvertrouwen alleen nog maar groter wordt. Als ik coach was, dan wist ik het wel, ik ging voor de flirtmethode. In het belang van mijn team.

Coaches en spelers hebben meestal de wens dat zij graag scheidsrechters willen, die beter zijn dan zijzelf.  Die wens is heel goed te begrijpen. Kijk maar eens als een topscheidsrechter een keertje twee klassen lager fluit; spelers voelen dat onmiddellijk, gedragen zich anders en het wordt door iedereen als positief ervaren. In de praktijk echter zijn scheidsrechters en teams meestal in dezelfde klassen te vinden en daar is behoefte aan wederzijdse ontwikkeling en verbetering van de verwachtingen. Laten we wel zijn: dat geldt echt voor alle niveaus!

Hoe kunnen coaches en scheidsrechters elkaars verwachtingen managen, wat kunnen coaches bijdragen aan de verdere ontwikkeling van scheidsrechters? Scheidsrechters die zich willen ontwikkelen, steken veel energie in spelregelkennis, het begeleiden van een wedstrijd, mobiliteit, communicatie, techniek en tactiek. Wat is er mooier dan op een club via een oefenpartij na afloop van de wedstrijd met de coach te praten en van diens inzichten te leren. Maar, het is fantastisch als heel veel coaches hier ook voor open staan. De bereidheid om ook te investeren in de arbitrage. Bij hockey is dat mogelijk. Veel coaches op de hogere niveaus weten wat ze kunnen verwachten van scheidsrechters en juist als je elkaar nog niet kent, moet je vooral de dialoog aangaan.

In de sport is het verklaarbaar dat mensen zich willen bewijzen en dat geldt net zo goed voor coaches en scheidsrechter, zolang ze zich niet willen bewijzen ten koste van de ander. Beide streven naar spelen of fluiten op het allerhoogste niveau. Dit doen ze door te presteren binnen hun eigen vakgebied. Daar ligt hun focus. Gebruik deze focus en commitment om met elkaar de dialoog aan te gaan, om van elkaar te leren en elkaar te helpen in de ontwikkeling. Juist door het aangaan van de dialoog krijgen beide partijen de kans hun verhaal te doen. Hoor en wederhoor. Misschien niet altijd om het eens te worden, maar dan toch minstens ‘agree to disagree’. 

Coaches en scheidsrechters:
•    Wees toegankelijk naar elkaar toe;
•    Ga na afloop van de wedstrijd een gesprek aan; 
•    Luister naar de ander, vraag door en licht toe;
•    Wees empathisch en stel je niet arrogant op;
•    Heb respect voor de anders mening;
•    Sta open voor de andere standpunten.

Besef dat je elkaar nodig hebt. 
Bewijs vooral jezelf. 
Sportiviteit boven alles.